 |
Zondag 21 juli: “La Route des Cols”
Het was zover, een zeer slechte nacht achter de rug omdat ik steeds moest denken aan die kamion die ons bijna van de weg reed en de vraagtekens m.b.t. de mistbanken op de toppen hadden me wakker gehouden. Het weer zag er in elk geval veelbelovend uit, op de Peyresourde enkel wat wolkjes maar geen mist meer te zien. Eureka, de weergoden zijn me gunstig gezind, dus onze uitstap naar Lourdes heeft geholpen! De oorspronkelijke tocht van 135km was reeds aangepast naar 155km maar zou uiteindelijk 176km worden. Dit kwam omdat ik besloot de volledige tocht te rijden die op de kaarten wordt aangegeven. Dus, vertrek vanuit Luchon met als eerste klim de ‘Col du Peyresourde’ en op het einde de afdaling van de Col d’Aubisque tot in Laruns.
1) Col du Peyresourde (14km)
Omstreeks 8u45u vertrok ik voor de afdaling van de Peyresourde tot in Luchon. De westkant hadden we al beklommen, de oostkant leek er tijdens onze autotochtjes en afdalingen tijdens vorige ritten zwaarder uit. Hij was in elk geval 4km langer, had halverwege wel een stukje vlak maar er zaten een paar nijdige klimmetjes in. Dan nog die kamelenzak op mijn rug, ik was benieuwd. De kamelenzak begon al vrij snel op mijn zenuwen te werken. Tijdens de afdaling zat hij niet echt in de weg maar bij het klimmen had ik er wel last van, vooral wanneer ik even op de pedalen ging lopen. Kwam het omdat ik ook de helm hieraan had bevestigd (speciale voorziening) of omdat ik hem niet vastgespte rond de buik (te lastig tijdens het klimmen), in elk geval was ik hem snel beu. Ik suste me met de gedachte dat er ‘o-zo-belangrijke’ drank in zat maar hoopte stiekem snel boven te zijn. Al bij al viel deze klim nogal goed mee (30x19/21/23), ik wachtte op de zware stukken maar, zoals dikwijls, zie je die niet echt tijdens het naar boven rijden met de fiets (gelukkig maar). Voor ik het goed en wel besefte was ik al aan de laatste kilometers bezig. Niet enkel het weer was goed, ook de benen waren blijkbaar goed. Op de top gaf mijn Polar volgende cijfers:
Hier sloten Dimitri en Caroline aan alsook Liliane die met Speedo de ganse dag met de wagen zouden volgen. Toch ook een dikke proficiat! Vervolgens reden we in een lange afdaling verder tot Arrau. Daar wachtte de volgende col.
2) Col d'Aspin (12km)
Door de rit naar Lourdes was ik gewaarschuwd, deze col zou zwaarder zijn dan oorspronkelijk verwacht. Dimitri en Caroline reden samen naar boven, ik zou hem uiteraard op mijn tempo rijden. Opnieuw surprise, hoewel zwaarder dan aangegeven ging bijna de volledige klim vrij vlotjes. Ook hier kon ik mijn kleinste versnelling (30x26) achterwege laten, op sommige plaatsen kon ik zelfs langdurig met 30x19 rijden. De Col d’Aspin blijkt vanuit het oosten een zeer plezante, aangename klim te zijn. De mist was vervangen door wat wolken waardoor je, zoals gewoonlijk in de bergen, zeer mooie uitzichten had. Een aanrader, zeker voor beginnelingen, enkel de laatste kilometers worden wat zwaarder wegens een felle wind. De cijfers:
Bovenaan gewacht op de kids, ook zij vonden dit een aangename klim en konden deze makkelijker beklimmen dan gedacht. Dimitri had Caroline zelfs een aantal keer aangemaand om het wat rustiger aan te doen. Hij dacht dat ze zich zou stuk rijden, niet dus. De afdaling hebben we met zijn drieën gezamenlijk gedaan.
3) Col du Tourmalet (17km)
De derde col van de dag, tot hiertoe ging alles zeer behoorlijk. Hartslag goed onder controle tijdens de klim, snel naar beneden tijdens afdalingen of makkelijke stukken. Het zag er allemaal prima uit. Vanuit Sainte-Marie-de-Campan start deze klim redelijk vlot. De eerste 5 kilometers gaan vrij goed maar dan gaat het snel naar omhoog met de stijgingspercentages. Van 6% naar 7% naar 8% om vervolgens gedurende 10km op niveau van +8% te blijven. Caroline reed nu niet mee, Dimitri wel en laatstgenoemde kreeg het al snel op de heupen toen het makkelijke stuk voorbij was. Niet te verwonderen gezien zijn zeer laag aantal fietsdagen dit jaar. Toch straf dat hij de volledige Tourmalet gereden heeft! Wat mezelf betreft, eigenlijk bleef alles zeer goed gaan hoewel het stevig doorbijten was op de kilometer van 10%. De laatste kilometers, wederom wind tegen begon ik het wel te voelen. Vooral mijn linkerknie achteraan (eigenlijk de aanhechting v/d kuitspieren) begon zich te laten voelen. Tijdens het voorjaar had ik hier ook reeds last van gehad. Hopelijk werd het niet erger. Op het stuk van 10% moest ik dus toch naar mijn kleinste versnelling (30x26) om enigszins in het ritme te blijven. Dit had uiteraard zijn weerslag op de snelheid die nu toch daalde onder de 10km/u. Eventjes ging het weer wat beter (8%) maar dan werd het terug 9% (La Mongie) en de laatste km werd echt zwaar mede door de felle wind die rond de top gierde. Bovenaan was het vrij koud, snel windjek aangedaan en even wachten op Dimitri. Dit deed helaas meer slecht dan goed. Maar ja, ik wilde hem toch aanmoedigen én proficiat wensen. De “Col du Tourmalet” is een zware klim maar met, ik verval weer in herhaling, prachtige uitzichten over de omgeving. De cijfers:
Toen Dimitri zijn windjek had aangedaan wilden we naar beneden vertrekken. De wind blies ons echter bijna omver, Dimitri besloot meteen rechtsomkeer te maken en de auto in te stappen, te gevaarlijk vond hij. Misschien had hij wel gelijk, het eerste gedeelte van de afdaling was het echt opletten om niet omver gewaaid te worden, maar ja, mijn tocht was nog niet ten einde. Na een 5-tal kilometers werd het wat rustiger en kon ik de wat relaxer afdalen. Mooie afdaling trouwens met lange goed overzichtelijke stukken waar een geoefend daler zeker hoge snelheden kan behalen. Na een afdaling van een 25-tal km werd het wat vlakker en volgde een vrij vlak stuk tot aan de voet van de Souloir. De vierde col van de dag.
4) Col du Souloir (20km)
Al vrij snel bleek dat het allemaal niet meer zo vlotjes draaide. De kniepijn was verdwenen maar ik merkte meteen dat de TF richting 50 dook, dat de HF niet meer de +160 haalde en dat de snelheid er ook uit begon te gaan. Met veel moeite kon ik nog +10km/u halen. Na een 3-tal kilometers moest ik terug naar 30x26. Plots begon ik de zon te voelen. Heel de dag was ze daar en had ik er geen last van gehad, maar nu, nu vervloekte ik ze. Het werd moeilijker om lucht te krijgen en ik hoopte dat ik dit keer een juiste grafiek in mijn hoofd had. Na een vijftal km wordt het immers wat vlakker. En inderdaad, voor deze col had ik het wel goed, een 8 tal kilometers ging het iets beter. Maar dan kwam de dreun, een échte Uppercut! Plots stonden daar weer bordjes van 8% en meer maar ik kwam niet meer vooruit. Die laatste 7km waren een echte marteling. Het ging van km naar km, steeds schaduw opzoeken voor zover deze er al was, even stoppen, HF laten dalen, opnieuw vertrekken tot HF +156 ging. Vanaf het moment dat mijn HF 156 bereikte kreeg ik pijn in de borstreek bij elke ademhaling waardoor ik het veiliger vond even halt te houden. Tussendoor had ik even andere zorgen aan mijn hoofd, koeien liepen daar plots vrij op de weg. Auto’s en ander ongedierte te bekijken alsof ze zeggen wilden, “ons terrein, maak dat je wegkomt!”. Na dit voorval bereikte ik eindelijk de top. Hoewel de omgeving hier zeker zo mooi was als op de Tourmalet heb ik hier niet veel van gezien, jammer. En het was nog niet gedaan… De marteling zou verdergaan op de “Col d’Aubisque”. (Geen cijfers, gezien dit een dubbele klim is)
5) Col d'Aubisque (10km)
Caroline vergezelde me terug tijdens het laatste stuk van de trip, maar ik kon ze zowaar niet meer volgen. Ik maakte me sterk dat er nu eerst een 6-tal makkelijke kilometers volgden. Hier ging het terug wat beter maar zodra de laatste 4 kilometers in zicht waren begon het weer… Nu kreeg ik het al moeilijk bij HF +146. Dit werden de langste 3km die ik ooit gereden heb. Toch probeerde ik tussendoor de tijd te nemen om eens rond te kijken. Het zou jammer zijn om niet van de omgeving te genieten. En dan, daar stond het, het bordje: “Col d’Aubisque”, eindelijk! Even zitten en bekomen, vervolgens genieten van de omgeving maar vooral van de gedachte, nog 1 afdaling van 15km en het is gedaan! De cijfers:
Hoewel deze dubbele klim verschrikkelijk zwaar is geweest heb ik er toch een goed gevoel bij. Onder andere omstandigheden is dit zeker een klim die zeer de moeite waard is om doen en niet al te zwaar. Na een aantal km klimwerk krijg je een aantal makkelijke kms te verwerken, vervolgens terug zwaar, terug makkelijk om uiteindelijk te eindigen met een iets zwaarder stukje.
De cijfers bevestigen dit, geen rekening houden met de tijd die ik erover deed. Tijdens de laatste afdaling bedacht ik dat de klim langs die kant ook zeer zwaar is. Ook de koude begon me parten te spelen, nochtans mijn windjek deed zijn werk naar behoren. Beneden aangekomen begon ik dan te rillen over heel mijn lichaam, oeps! Snel verse warme kledij aangetrokken maar het mocht niet baten. Het rillen bleef en Dimitri maakte me er ook attent op dat ik reeds paarse lippen had bovenop de Tourmalet. Voor de rest leek ik lichamelijk o.k., weinig of geen spierpijnen, hartslag snel terug tot een aanvaardbaar niveau (80/90) gezien de inspanning. Gisteren dacht ik om ooit nog eens terug te komen en deze tocht andersom te doen, nu dacht ik er wel anders over! Ik besloot toch zelf de terugweg met de wagen te rijden, kwestie van in beweging te zijn. Na een tijdje ging het rillen over en bleef er het gelukzalige gevoel van de voltooiing van mijn tocht. Toch niet niks, 176km over 5 Pyreneeëncols, en niet van de minste! Of was het de gedachte aan het beloofde bezoek aan Mac Donalds te Lourdes na deze dag? Hoeft het gezegd dat dit smaakte? Dit keer vroeg ik de GPS-dame om niet de kortste weg te nemen maar de SNELSTE weg. Uiteindelijk was het toch ruim 23u toen we aan het appartement arriveerden. Blijkbaar was de autorit er teveel aan geweest, mijn linkerkuit verkrampte zodat ik toch gehavend mijn bedje moest opzoeken.
Samenvatting volledige tocht
De cijfers voor de ganse tocht, na aftrek van de wachttijden op de kids onderweg. De verplichtte rusttijden op Souloir/Aubisque werden uiteraard wel meegeteld:
totale afstand 176km waarvan 73km klimwerk. totale tijd 9:43:21u gemiddelde HF 141 (max 169) gemiddelde TF 67 gemiddelde km/u 19 hoogtemeters: 4525m verbruikte caloriën: 6384 gewichtsverlies: 2kg
Toch een tocht die de vergelijking met de Marmotte aankan, niet? Zal volgend jaar gemiddeld toch nog één kilometerke per uur sneller moeten kunnen om de limiet voor goud te behalen!
|
